Başkaları olmadan biz olamayız. Diğerlerine de önem verin. Onlara da fırsat tanıyın. Kendilerini göstersinler. Görüntüleri onları yansıtmıyor olabilir. Her şey göründüğü gibi değildir. Eğer bir yerde bir yıkıntı varsa mutlaka öncesinde bir yapı vardır ve o değerlidir. O kadar izole olmuşuz ki çevreden, insandan, doğadan… Gözümüzü daha yaşamadığımız geleceğe dikerek kör olmuşuz. Sonlu bir yaşamda sonsuz gibi ertelemişiz her şeyi. Hep göremediğimize, ulaşamadığımıza imrenmişiz. Yollar çizilmiş, saflar bölünmüş… Aynı zaman diliminde farklı boyutlarda yaşamışız. Yanından geçerken burnumuzun direğini sızlatan acılara göz yummuşuz. Sürekli tekliğe, kalabalıklar içinde yalnızlığa itilmişiz. Bu kitabı okuduktan sonra yaşama ve insanlara bakışınız değişecek. İnanın…

Sevgili çocuklar, değerlerini koruyan, yaşatan öğrencilerin maceralarını okumaya hazır mısınız? Ne olursa olsun iyilikten vazgeçmeyen ve oldukça zeki öğrencilerimiz yeri gelecek yardımdan yardıma koşacaklar, an gelecek ne kadar üretken bir düşünce yapısına sahip olduklarını gösterecekler. Maceraları birlikte yaşamak için sizleri bekliyorlar.

Gibiler Aynasında, “gibi” ve “ayna” kelimelerinin bir maksat için yan yana dizilerek kelime düzeni almış bir resmi geçit kuşağıdır. * Gibiler Aynasında, manası kendisinde bulunmayıp, başkasının varlığıyla vücut bulan kelimeler atlasıdır. * Gibiler Aynasında, mutlak varlığa kıyasen “gibi” mesabesinde olduğunun bilincinde ve fakat varlığın büyük resmini “aynasında” yaldızlı nişanlarla taşıyor olmanın bir hatırasıdır.

Değerli çocuklar ve gençler, Depremler içinde yaşadığımız dünyanın bir gerçeğidir. Dün vardı, yarın da var olacaktır. Deprem konusunda korkarak yaşamak ise yapabileceğimiz en büyük hatadır. Çünkü depremden korkmadan yaşamanın formülünü biliyoruz ve siz bu formülü bu kitapta bulacaksınız… Bu kitap bir anlamda depremden korunma ve hayat kurtarma kılavuzudur. Gelecekte sizler de belki mühendis ya da mimar olacak; binalar inşa edecek, inşa edilen bu binalar içerisinde yaşamlar süreceksiniz. Ayrıca bu binaların yapımına izin verecek olanlar belki sizler de olabileceksiniz... İşte bu yüzden, bu kitapta yazılanları çok iyi öğreneceğinizi, aileniz ve çevrenizdekilerle paylaşacağınızı ve bu sayede birçok hayat kurtarabileceğinize inanıyorum...

Dile kolay, askerliğim yedi yıla çıkmış gibiydi. Ev, bir kelime iki harften mi ibaretti? Ya evim kelimesi neleri çağrıştırırdı? İçinde yâr ve çocukların olmadığı mekâna ev denebilir miydi? “Neyleyim köşkü, neyleyim sarayı, içinde salınan yâr olmayınca.” Ozan böyle diyordu. Şair Faruk Nafiz Bey’in Yolcu ve Arabacı şiirindeki arabacının “Bekleyenim olsa da razıyım kavuşmasam.” sözlerini şimdi daha iyi anlıyordum fakat heyhat yedi yılda duygu ve his dünyamda o kadar büyük değişiklikler olmuştu ki ama kimin umurundaydı? İçimdeki yıkılışlar bir tek evimin ışıkları değildi ki. Sevgi ile ördüğüm, mücadele ile çözdüğüm, sabır ile dizdiğim bütün değerlerim un ufak olmuştu. Kısacası, gönül mabedimin mihrabı çökmüştü. Benim tenceremde dert, gönlümde ise acı kaynıyordu. O günlerde de dostum kalemim elimden hiç düşmemişti. Kalemim de olmasa muhakkak çıldırırdım. Kerem’in Aslı’ya yandığı gibi “evim” deyip yanmıştım. Ne yalnızlığımı paylaşabileceğim ne de öpüp koklayabileceğim kimsem kalmamıştı. Evim, kaybettirilen mutluluğumdu. Evim, birlikte çay içtiğimiz, karnımızı doyurduğumuz, ailemiz ve dostlarımızla birlikte konakladığımız hanımızdı. Evlerimiz, yorulduğumuz zamanlarda dinlenecek, sırtımızı yasladığımız dağımızdı. Evlerimiz, uykuya vardığımızda bizleri kucaklayarak ana şefkatiyle bağrına basan mekânlardı. Hâsılı evlerimiz, gönül sultanlarımızın bizleri beklediği, çocuklarımızın büyütüldüğü, onlara sevgi, saygı ve görgü kurallarının öğretildiği, bizi dinlendiren, neşe ve mücadele azmi veren müstesna bir mekânın adı değil miydi? “Yurdumdan, yuvamdan kovunca beni / Söyle için rahat etti mi evim Kırk yıllık nikâhın hatırı yokmuş / Yükselip rütbeler aldın mı evim Mazimi ararım, gözümde tüter / Akar gözyaşlarım, yanağım süsler Aşk sevdiğini, göz gördüğün ister / Sen kimin davulun çaldın be evim”

Yavaş yavaş olmaya başlıyorlardı romancılarım. Bu üçü, büyük edebiyat ödüllerine aday olacaklardı. Kitapları çok satacaktı. On beş yaşındalardı artık. Yazdıklarına bakıyordum. Yeterince dramatik, çelişkili, dengesiz ve hastalıklı değildi. Fabrikanın kor ateşle yanan yüksek bacalı ocaklarına iki damla kan damlattım. Gençlerin gözleri önünde anne ve babalarına işkence etmeye başladım. Bu yaptığım yasal değildi. Ama kim takar ki? Çocuklar şöhretli ve zengin bir “çok satan yazar” olduklarını gördüklerinde anne ve babalarına işkence edip onları bir gece yarısı öldürdüğüm için belki bana teşekkür edeceklerdi. Yeterince acı çekmemişlerdi. Yazı kalitesi hâlâ tartışılıyordu. Ebeveynlerinin işkence görmesi ve öldürülmeleri de bu seviyeyi yükseltmemişti. O beli açık kızlar fabrika önünden geçmeye devam ettiler. Yazarlarım artık on sekiz olmak istiyorlardı. Ama üç sene daha vardı. Tabii onlar öyle sanıyorlardı. On sekiz olduklarında salıverileceklerini zannediyorlardı. Ama benim yazı kölelerimdi onlar. Ölünceye kadar benim için roman yazacaklardı…

Koca Çınar Mustafa Kemal Atatürk hayatında yanıt veremediği tek insanla Mersin ziyaretinde karşılaşmıştı. Atatürk, Mersin gezisinde şehirde gördüğü görkemli büyük binaları işaret ederek çevresinde bulunanlara sormaya başlamıştı. “Bu köşk kimin?” “Kirkor’un.” “Ya şu koca bina kimin? “Yorgo’nun.” “Ya şu apartman kimin?” “O da Salomon’un.” Atatürk biraz sinirlenerek sormuş: “Onlar bunları yaparken ya siz neredeydiniz?” Toplananların arkalarından yaşlı bir köylünün sesi duyulmuştu: “Biz Yemen’de, Tuna boylarında, Balkanlar’da, Arnavutluk dağlarında, Kafkasya’da, Çanakkale’de, Sakarya’da savaşıyorduk paşam!” der. Atatürk daha sonra bu hatırasını anlatırken şöyle demiştir. “Hayatta cevap veremediğim yegâne insan bu ak saçlı ihtiyar olmuştur.”

Mihrican vurgunu, güllere döndüm Beyaz yağmurlarda, yanar yüreğim Bir selâmın gelmez, yıllardan beri Her lahza adını, anar yüreğim İlkyaz hayâlimsin, düşümsün gece Şiirde mısramsın, dilimde hece İsmine türküler, söylerim nice Geleceksin diye, kanar yüreğim Gel bâd-ı sabâm ol, hazanım olma Ölüm fermanımı, yazanım olma Vîran edip gönlüm, bozanım olma Çıkıp geleceksin, sanır yüreğim Unutmak mümkün mü, mahsun bakışı Gözlerine mâhkum, ördüm nakışı Belki de son demim, ömür yokuşu Vuslatın çaremdir, söner yüreğim Ozan Fuat bekler, eline düştüm Yangının sönse de külüne düştüm Mecnun'dan da beter, çölüne düştüm Feryatla acıyı, banar yüreğim

Bulutların arasında geminin üzerinde kocaman bir aslan ortaya çıktı. Deniz, hızla aşağı inen gemiye atladı. Kaptan Aslan’ın gemisi ile bulutlara doğru yükseldiler. Kaptan Aslan ile Deniz’in görevi yıldızları gökyüzüne geri getirmekti. Bunun için ayın tepesinde tembellik yapan Bayan Yarasa’nın yardımına ihtiyaçları vardı. Sence kahramanlarımız Bayan Yarasa’yı ikna edebilecekler mi? Okuyalım ve görelim.

Ben ki seni aradım ömrümün her anında. Hastalığımda, sağlığımda, En zor günümde, Mutluluğu martılara fısıldadığımda. Ama sen bana gelmedin aşk adıyla. Yollar yürüdüm nereye gittiği belirsiz, Yüzler gördüm kimi mutlu kimi ümitsiz, Kalpler gördüm öylesine sevgisiz, Sen bana gelmedin aşk adıyla. Gecelerimin hırsızı oldun bilmeden, Gündüzümde elimden tuttun, Belki gönülsüz belki istemeden, Gitmeyi istemedin de kalben, Sen bana gelmedin aşk adıyla. Dertli başımın tek umuduydun. Her kurduğum denklemin sonucuydun. Ölüm kapında dediler, Adını kulağımda duydum. Sen bana gelmedin aşk adıyla…

Bakmak ve görmek farklı şeylerdir. İnsanları bilinçli şekilde gözlemleyip nelere dikkat edeceğinizi öğrenirseniz onları bir kitap gibi okuyabilirsiniz; çünkü okumayı bilen için her insan, baştan ayağa mesajlarla doludur.

Kültür, bir milletin geçmişini geleceğine bağlayan köprüdür. İnsanlığın varoluşundan günümüze, kültür köprülerini muhafaza eden toplumlar hayatiyetlerine devam edebilmişlerdir. Kültürün unutulan, kaybolan her bileşeni o toplum için yitik bir hazinedir. Günümüzün modern yaşamı, toplumu geçmişinden ve kültüründen uzaklaştırmakta, gençliğimizi geçmişine ve kültürüne yabancılaştırmakta, hafızaları adeta formatlamaktadır.

Dedektif Bay Matematik Çember Daralıyor bambaşka bir serisiyle siz okuyucularımın huzurunda… Farklı yöntemlerle ve maceralarla karşınızda olan dedektifimiz, matematik dolu dünyasıyla sizleri bekliyor. Orijinal düşünce yapısıyla olayları çözüme kavuşturuyor. Sürükleyici ve akıcı anlatımıyla keyifle okuyacağınız bir polisiye romanı sizlerle buluşturmaktan oldukça mutluyum!

Bir tebessüm aradım insanların yüzlerinde Dert, yorgunluk, soğukluk vardı ifadelerinde Bir canlılık aradım var mıdır gölgelerinde? Ruh hâlleri yansımış, ışık yok çevrelerinde Bir muhabbet aradım insanların kalplerinde Suskunluk, uzak kalma isteği var hislerinde Bir dürüstlük aradım insanların yüreğinde Yalan, sahtekârlık bol çürüklük niyetlerinde Bir cömertlik aradım insanların ellerinde Bencillik ve cimrilik yatıyor temellerinde Bir doğruluk aradım kollardaki saatlerde Hepsi farklı gösterdi kendi çıkarları içinde Bir adalet aradım ben adilim diyenlerde Kendi kefesi ağırdı başkası hafif değerde Bir eşitlik aradım çok savunan gönüllerde Zengin, güçlü tamamdı gariban peki nerede? Bir terbiye aradım dışı öyle kimselerde Kur’an, sünnet tanımaz duydukları dillerinde Bir özgürlük aradım özgürüm diyen yerlerde İstekleri dünyaymış ebet yok zihinlerinde Bir define aradım dünya, mal düşkünlerinde Bir küp altın dediler defineleri yok hükmünde Bir kederli aradım yakın, uzak tüm illerde Masiva'dan dertli çok Allah derdi az kalplerde Bir çevremi taradım kâmil insan var ülkemde Herkese değil sözler sadece hak edenlere.

Yazar Coşkun Bulut bu eserinde, Filistin halkının özellikle de Gazze insanının uzun yıllardır haklılığını ispatlamaya çalıştığı mücadeleyi biraz renklendirerek okura sunuyor. Savaş, aksiyon, bilimkurgunun ön plana çıktığı romanın en önemli özelliklerinden birisi de ana karakterin kişi değil Türkiye olmasıdır. Din, dil, ırk, cinsiyet ayrımı yapmadan bütün mazlumların ortak sesi olmayı hedefleyen yazar, eserinin yazılış amacını şöyle açıklıyor: “Türkiye’nin dünya barışını sağlamadaki konjonktürel durumları, dünya barışını sağlamak için Türkiye’ye duyacağı ihtiyacı gerçeğini eninde sonunda ortaya çıkaracaktır. Türkiye’nin, dünyadaki mazlumların gür sesi olmaya devam edeceğini de belirterek cümlelerime son veriyorum.”

Mucize sizsiniz. Sizin yaşadıklarınız ve de yaşattıklarınız. Başka bir yerde aramayın o zaten sizsiniz. Şimdi sessizce gözlerinizi kapatıp elinizi kalbinizin üzerine koyun. Bakın mucize orada atıyor, hayatta kalabilmek için nefes alabilmek için size güzellikleri gösterebilmek için bir kalp atışı bir damla gözyaşı belki içten bir gülümseme. Karşınızdakini cezbeden o bakışlarınız mucize. Sizsiniz mucize, biziz. Dünyaya gelişimiz, var oluşumuz. Birbirinizi sevin, nefret etmeyin. Güzel cümleler kurun, gülümseyin. Her şey bizim için. Her yeni gün, her yeni doğan güneş. Her yeni bulut, her yeni gözyaşı. Yaratılanı sevin yaratandan ötürü. Çünkü ben sizleri çok seviyorum…

Beş bölümden oluşan eserle aynı ismi taşıyan ilk bölümde şekil, içerik ve tema olarak arayışın şiirleri var. Bu bölümde yirmi bir şiir yer alıyor. Yol isimli ikinci bölümde tasavvufi bir yolculuğa çıkarıyor bizi şair. Bu bölümde de on dört şiir yer alıyor. Kâse isimli üçüncü bölümde hece ölçüsüyle yazılmış daha çok gençlik şiirleri niteliğinde kırk sekiz şiir yer alıyor. Divan isimli dördüncü bölümde ise aruz ölçüsüyle yazılmış modern şiirler var. Her kitabın Eskizler bölümü mevcut. Şair cesur davranmış ve şiir eskizlerini de kitabına koymuş. Ama bu şiirler eskiz olma özelliğini aşmış gibi duruyor. Tabletler isimli son bölümde ise bir önsöz ve konulu otuz iki metin yer alıyor. Bunlara nesir şiir demek daha doğru. Belki küçürek öykü… Şair, yılların emeğini bu kitapta toparlamış görünüyor. Tasavvuf şiirleri gibi en mahrem duyguları işleyen şiirlerin yanında en toplumsal konuları, eleştirel bir üslupla şiirlerinde cesurca işlemiş. Şiir sanatıyla meşgul olan herkesin kitaba göz atmasında mutlaka yarar var. İyi okumalar dileriz.

Ne kadar güzel gün, kalbimde çiçekler açtı, Güzel insan yeşil meraya atlar gibi beni bıraktı, Ellerimden tutup yürü diyerek kelimeler saçtı, Kabul ettim gecesinde beni sevinçten ağlattı. Hep böyle olsa dünyada olmaz aykırılıklar, Çocuklarımız zevkle okulda, evlerinde, kitaplarını okurlar, Bize sabır Rabbim olsun iyi çalışmalar, Memnun olsun devamlı bizim çocuklar.

Melis, Cumhurbaşkanı Kemal Sarıgazi’nin kızıydı. Ve uzun bir eğitim döneminin ardından korumalarıyla birlikte Antalya’da tatilini geçiriyordu. İleride doktor olacaktı. Çok başarılı bir öğrenciydi. Ama hayatını çılgınca yaşayan dizginlenemeyen çok aşırı şımarık vahşi bir kedi gibiydi sanki. Babası ona sözünü geçiremiyordu. İstediği şeyi istediği gibi yapıyordu. Ailesi Muğla’da tatile gitmesine rağmen Melis tek başına Antalya’ya gelmekte ısrar etmişti. Çünkü annesinin babasının yanında gönlünce eğlenemiyordu. Sanki onu buraya bilmediği, farkında olmadığı bir şey çekmişti. Belki de kaderini takip ediyordu. Kendisini kesinlikle çok büyük bir sürpriz bekliyordu. Bunda emindi. Çünkü çok güzel bir rüya görmüştü. Rüyasında çok yakışıklı, dünya çapında ünlü bir genç ile evlenmişti. İsmi Ahmet’ti. Sanki yüzü aklına kazınmıştı. Rüyasında gördüğü bu delikanlıya deliler gibi âşık olmuştu. Uyandığında aynı duyguları hissetmeye devam ediyordu. Böyle bir rüya gördüğü için şaşırıyordu? Rüyasında gördüğü yakışık delikanlının Antalya’da olduğunu düşünüyordu. Ne yapıp edip onu mutlaka bulmalıydı!